Jednym z najpopularniejszych tematów wśród uczestników naszych kursów polskiego jest sport. Przy tej okazji pojawia się jednak kilka czasowników, które często są źródłem konfuzji. Studenci znają już czasownik ćwiczyć i wiedzą, że można ćwiczyć na siłowni lub w fitness clubie, ale też, że formy tej możemy użyć w odniesieniu do kwestii związanych z pracą mózgu. Możemy więc ćwiczyć mówienie po polsku, ćwiczyć gramatykę poprzez robienie - nomen omen - ćwiczeń gramatycznych lub ćwiczyć rozwiązywanie zadań matematycznych (np. przed egzaminem). Kiedy jednak zaczynamy rozmawiać o konkretnych dyscyplinach sportowych (żeglarstwo, koszykówka, siatkówka, łyżwiarstwo etc.), potrzebujemy innego czasownika.
JAKI SPORT UPRAWIASZ? CO MOŻNA UPRAWIAĆ PO POLSKU?
Przede wszystkim po polsku nigdy nie robimy sportu, a uprawiamy go. Tej samej formy używamy w odniesieniu do konkretnych dyscyplin, chcąc podkreślić, że są one obecne w naszym życiu regularnie. Oczywiście możemy powiedzieć, że gramy w koszykówkę, ale, jeśli połowę swojego wolnego czasu spędzamy na boisku, uprawiam koszykówkę będzie bardziej adekwatne (gram w siatkówkę - uprawiam siatkówkę; pływam - uprawiam pływanie; jeżdżę na nartach - uprawiam narciarstwo; żegluję - uprawiam żeglarstwo etc.). Po polsku można też uprawiać jogę, pilates, body balance, lekkoatletykę, ale również...seks. Inne konteksty użycia tego czasownika oraz jego koniugację możecie sprawdzić tutaj
CZASOWNIKI PRAKTYKOWAĆ I TRENOWAĆ NA LEKCJI JĘZYKA POLSKIEGO
Przy okazji sportu cudzoziemcy, uczący się języka polskiego, pytają o czasowniki trenować i praktykować. Obie te formy są bardzo łatwe do zapamiętania, mają podobnie brzmiące odpowiedniki w innych językach, i przez to są szczególnie chętnie używane przez obcokrajowców. No, właśnie... tutaj pojawia się problem, bo czasowników tych w języku polskim możemy użyć tylko w ściśle określonych kontekstach. Możemy trenować do triathlonu, maratonu, trenować boks lub karate - czyli intensywnie ćwiczyć, bo wymaga tego specyfika sportu lub fakt, że jesteśmy (pół) zawodowcami.
Praktykujemy w języku polskim jogę, zen, buddyzm i każdą inną religię - czasownik ten więc odnosi się do aktywności pozostających raczej w sferze duchowej, oznacza ćwiczenia, ale na poziomie mentalnym (mówiąc ćwiczę jogę koncentrujemy się na aspekcie wykonywania ćwiczeń fizycznych, ale już nie na sferze duchowej).
Podsumowując: żeby dobrze posługiwać się językiem polskim, należy dużo ćwiczyć, pomocne może się tutaj okazać uprawianie sportu w grupie z polskimi kolegami, a sportowe treningi warto wesprzeć praktyką medytacji, tak aby nasz mózg był gotowy na przyjęcie większej ilości wiedzy podczas kursów języka polskiego.
